اثربخشی درمان های شناختی رفتاری خانواده- محور و راه حل- محور بر افکار خودکشی گرایانه، علائم افسردگی، پیوستگی و انطباق پذیری خانوادگی اقدام کنندگان به خودکشی

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری خانواده- محور و درمان راه­حل-محور بر کاهش افکار خودکشی­گرایانه و علائم افسردگی و افزایش پیوستگی و انطباق­پذیری خانوادگی افراد اقدام کننده به خودکشی در بیمارستان رازی شهرستان اهواز بود. بر این اساس، شش مرد اقدام کننده به خودکشی با روش نمونه­گیری هدفمند انتخاب شدند. روش: دراین پژوهش ازطرح تجربی تک موردی ازنوع خط پایه چندگانه استفاده شد. درمان شناختی رفتاری خانواده- محور و درمان راه­حل- محور در سه مرحله خط پایه، مداخله و پیگیری انجام شد و آزمودنی­ها به پرسشنامه افسردگی بک (bdi-13)، مقیاس افکار خودکشی­گرایانه (sis) و مقیاس ارزیابی انطباق­پذیری و پیوستگی خانواده faces-2)) پاسخ دادند. داده­ها به روش ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایا (rci) و فرمول درصد بهبودی تحلیل شدند. یافته­ ها: درمان شناختی رفتاری خانواده- محور در کاهش افکار خودکشی­گرایانه و علائم افسردگی و افزایش پیوستگی اثر معناداری داشت و درمان راه­حل ­محور فقط در کاهش افکار خودکشی­گرایی معنادار بود. نتیجه­ گیری: بنابراین می توان نتیجه گرفت که هر دو درمان بر هدف های درمان تاثیر داشته­اند، اما درمان شناختی رفتاری خانواده- محور موفق­تر بوده است.